Igłę magnetyczną, służącą do wyznaczania kierunku północnego stosowano już od XI wieku. Początkowo jednak unosiła się ona na wodzie, a dopiero w XIII wieku włoscy marynarze zamknęli ją w drewnianym pudełku, tworząc busolę. Z czasem pod igłą zaczęto umieszczać podziałkę w stopniach, która umożliwiła nie tylko wyznaczanie północy, ale również pozostałych kierunków. Nowe urządzenie od włoskiego słowa „compaso”, czyli „podziałka”, nazwano kompasem. Wynalazek był jednym z kluczowych dla wkroczenia Europy w erę wielkich odkryć geograficznych, umożliwił bowiem precyzyjną nawigację na otwartym morzu i przyczynił się tym samym do odkrycia Ameryki w 1492 roku.