Rzymska świątynia – świątynia poświęcona jednemu lub więcej rzymskich bóstw, czczonych w starożytnym Rzymie. Miejsce przechowywania wizerunków bóstw, przedmiotów związanych z kultem i wotów. Świątynia nie była miejscem publicznych zgromadzeń, gdyż ołtarz na którym składano ofiary znajdował się na zewnątrz budynku.
Starożytni Rzymianie budowę swoich świątyń wzorowali na rozwiązaniach etruskich i greckich.
W architekturze rzymskiej wykształcono typy świątyń:
na planie prostokąta (popularniejszy). Świątynie tego typu, budowane często przy placach, miały widoczną fasadę i ewentualnie elewacje boczne. Portyki nie otaczały ich ze wszystkich stron, jak w świątyniach greckich, lecz podpierały wysunięty dach. Były to budowle typowo fasadowe;
na planie koła – np. świątynia Westy na Forum Romanum z końca II wieku;
typ mieszany – świątynia, w której cella była na planie koła, a pronaos na planie prostokąta (np. Panteon z II w. n.e.).Zastosowanie na szerszą skalę przez Rzymian łuków i łączenie linii prostych oraz krzywizn było możliwe poprzez przejęcie z kultury etruskiej pomysłu na zastosowanie łuku nad otworami w ścianach, sklepienia oraz udoskonalenie samej techniki budowlanej (wynalezienie pierwszego cementu złożonego z wapna i popiołów wulkanicznych, wypalanie cegły – II wiek p.n.e.).
Świątynie rzymskie miały murowane ściany, licowane płytami kamiennymi. Stosowane porządki architektoniczne pełniły przede wszystkim funkcję ozdobną.
