Architektura chińska – tradycja budownictwa rodzima dla chińskiego kręgu cywilizacyjnego, który wywarł również znaczny wpływ na takie kraje, jak Wietnam, Japonia i Korea.
Architektura w Chinach zaczęła się kształtować już w XV w. p.n.e., a w III w. p.n.e. osiągnęła bardzo wysoki poziom np.: miasta Xi’an i Luoyang.
Do początku XX w. historia Chin starożytnych znana z zachowanych kronik pozostawała niepotwierdzona przez znaleziska archeologiczne. Budowano z materiałów nietrwałych: w najbardziej zaludnionych rejonach nadmorskich z drewna, w innych z suszonej, niewypalanej gliny. Najstarsza zachowana budowla drewniana to główny pawilon w świątyni Foguang si na górze Wutai pochodząca dopiero z czasów dynastii Tang, nieco wcześniejsze są zachowane obiekty drewniane powstałe pod wpływem architektury chińskiej na terenie Korei i Japonii.
Z tego powodu niezwykle cenne są znaleziska archeologiczne dokonane w pobliżu miasta Anyang - w grobowcach odkryto modele ceramiczne budowli starożytnych. Zachowały się również księgi z opisami zarówno samych obiektów, jak i technik budowlanych. Najstarszy zachowany traktat z zakresu architektury Yingzao fashi (Metody architektury) pochodzi z początku XII w.
