Bark – żaglowiec co najmniej trzymasztowy (rzadziej z większą liczbą masztów), niosący na wszystkich masztach (prócz ostatniego) ożaglowanie rejowe, a na ostatnim ożaglowanie skośne gaflowe lub (rzadziej) bermudzkie.
W przypadku jednostki trzymasztowej, maszty nazywa się kolejno: fokmaszt, grotmaszt, bezanmaszt. Jeśli masztów jest więcej to grotmaszty są numerowane: pierwszy, drugi...
W XIX wieku barki były bardzo rozpowszechnione wśród statków wielorybniczych. Jednak złota era tego typu jednostek to przełom XIX i XX wieku, kiedy używano ich zarówno jako statków towarowych, jak i szkolnych. Wiele jednostek było nawet specjalnie konstruowanych w tym drugim celu. Barki były wtedy jednymi z największych żaglowców, jakie budowano kiedykolwiek na świecie, a długość ich kadłubów nierzadko przekraczała 100 metrów. Posiadały dodatkowo napęd śrubowy, jednak ich głównym napędem były nadal żagle, pomimo że na wodzie panował już wiek pary. Posiadały również znacznie zautomatyzowaną obsługę w porównaniu do jednostek budowanych jeszcze nie tak dawno przed nimi. Obsługa olbrzymich żagli odbywała się za pomocą wind parowych, co znacznie zmniejszało liczbę potrzebnej załogi. Były więc jednostkami bardzo nowoczesnymi i jednocześnie, paradoksalnie, z powodu żagli były jednostkami z bezpowrotnie mijającej epoki. Były to windjammery.
