Architektura bizantyńska (lub bizantyjska) cechuje się przejęciem i znacznym udoskonaleniem konstrukcyjnym technik i tradycji rzymskich, wczesnochrześcijańskich oraz hellenistycznych i orientalnych – zwłaszcza perskich. Rozwinęła się w końcowym okresie Cesarstwa Rzymskiego i pod panowaniem cesarzy bizantyńskich. Objęła tereny dzisiejszej Grecji, Macedonii Północnej, Bułgarii, Serbii, Turcji i Syrii. Wraz z ekspansją terytorialną Cesarstwa Bizantyńskiego obszar jej oddziaływania poszerzył się na Italię i północną Afrykę. Jej wpływy są zauważalne w architekturze Armenii, Gruzji i Rusi, a nawet w Polsce. W jej historii wyróżnia się zazwyczaj trzy okresy:
Okres pierwszy od założenia Konstantynopola do upadku ikonoklazmu w 843 r. nazywany jest często okresem wczesnobizantyńskim
Okres drugi (867–1204), renesans architektury, ogólniej sztuki bizantyńskiej, kończy zajęciem Konstantynopola przez krzyżowców w 1204; nazywany jest też okresem średniobizantyńskim
Okres trzeci, związany z restauracją cesarstwa 1261–1453, kończy zdobycie Konstantynopola przez Turków, nazywany jest także okresem późnobizantyńskim.
